miércoles, 23 de enero de 2008

«Grand Prix» (De 'El asno en globo')

En el nº 47 de 'El asno en globo' encuentro y recorto una perla maravillosa que, hace más de dos décadas, firmó alguien con un anagrama tan sutil y maravilloso como el de Elbira Garrota. Sin embargo, no fue hasta hace unos pocos meses, al conseguir acceso al prodigioso sótano del sanatorio, que descubrí la que creo pista definitiva de la identidad del autor. Es, como quedaba claro en la firma, alguien de una noble y leal villa del Bajo Deba. Es hombre, no mujer como miente la firma; y, curiosa y extraordinariamente, no se trata de ningún interno, sino de uno de los pedagogos eventuales que se encargaron por aquella época de coordinar la edición de la revista.
No voy a desvelar la identidad de 'Elbira Garrota', por supuesto, pero diré que, por lo que he llegado a hablar con él, no desmerece en absoluto formar parte del elenco de maravillosos locos que alguna vez escribieron en El Asno. Su colaboración fue la que sigue:


Powered by Castpost
«Renato es un loco de mi planta que tiene la suerte de ser catatónico. Por esa razón, le fue adjudicada una preciosa silla de ruedas, nueva a estrenar. Los lunes y los miércoles me acerco a él y le pido amablemente que me la preste. Jamás he escuchado de su boca el más mínimo impedimento,¡grande, Renato!. En pago a su amabilidad, le coloco un auténtico rubio americano en los apretados labios, se lo enciendo y, entonces, una chispita de dicha en sus ojos me persuade de que, en ese instante, se siente el hombre más feliz de este mundo blanco y mullido. Con la silla de Renato realizo verdaderas diabluras. Me lanzo por los corredores como si fuera un bólido monoplaza mientras Toribio, ¡oh, genial esquizofrénico! me cronometra las idas y las venidas. Por regla general, suelo ir hasta el vestíbulo que separa nuestra galería del de las ninfómanas; éstas me aplauden con ojos extraviados, apretándose contra la puerta de cristal cuando, sin detenerme, trazo un impresionante giro de ciento ochenta y pico grados rozando el imponente macetero de flores de plástico. Regateo por los pasillos, fintando, esquivando y sorteando todo tipo de obstáculos: sorteo a Tito, que a esas horas, más o menos, reedita su memorable triunfo en la Concha a bordo de la Libia; sorteo a Rogelio, aquel temible e histórico ariete, que sigue rematando una y mil veces el gol que nos proporcionó la Copa de hace veintidós años; sorteo a Luciano, su impotente e infatigable defensa marcador, una y mil veces burlado y también sorteo a otros internos con menos nombre. Es fenomenal. Algunos días consigo terminar la carrera antes de que a Renato se le haga una nueva llaga en los silenciosos labios.»

12 comentarios:

Martine dijo...

Tengo tres entradas tuyas pendientes de leer, lo quiero hacer como siempre con toda tranquilidad para disfrutarlo mejor...te las comentaré.

He venido un momentito para agradecer tu visita a la jaima, allí te acabo de contestar, me ha hecho feliz tu decisión Joseba!

Petonets!

Anónimo dijo...

Nire bizitzan zoro batzuk ezagutu ditut bai. Hona:

Joxemari txikixa, nire herrian Maala aldean ibili ohi zen, animalien artean hazitakoa zela esaten zuten eta hizkuntza propioa zeukan, bertsotan aritzen zen etengabe eta inork ez zion batere ulertzen baina izugarrizko txalo zaparradak jotzen genizkion.

Beste Joxemari bat ere bazen (badirudi zoro guztiak honela deitzen zirela garai batean). Gerran lehergailu batek ondoan eztanda egin eta mutu geratutakoa, irribarrea eta zigarroa beti ezpainetan.

Armueta harakina, harakina izanik arriskutsua zen aiztoa dantzan jartzen zuenean, izugarrizko trebezia zuen negoziotarako (boltsaren kotizazio guztiak ezagutzen zituen), aberastu eta zoroetxean hil zen.

Emilio Galiziako gizasemea, egunean hamabost dutxa hartzeko gauza zena, elektroshocka emanda hil zuten Santa Agedan (estimu handian nuen).

Benta izeneko bat... eta beste hainbeste; baina zalantzarik gabe arriskutsuena orain dela hogeita bost urte ezagutu nuen. Tarado Barrakal deitzen diote barraketako gamelu lasterketako erloju beltz batek bere ordurik garrantzitsuenetako batzuk jo zituenetik.

Joseba M. dijo...

Merci beaucoup, Selma chèrie,
j'éspère que ces entrées soient pour bien t'amusser. Et, en plus, je t'encourage pour écrire plus et plus dans ta jaima; c'est bien agrèable de te lire et d'y entrer...
(Ays, pobre francés, Dios me perdone)

Arroyo jauna, ez dut inoiz ahaztuko erloju hori, ezin ahaztu ere: hainbat argazkik gogorarazten didate askotan, zuk zeuk erloju madarikatu hura oparitu zidala gogoratzen dudan bezala. Beraz, zoro arriskutsua izaten jarraituko dut beti eta, nola ez, nire zoramenaren erruduna inoiz akabatu behar dudala pentsatzen ere...

Anónimo dijo...

pobre Virginia... si te leyera.
Enhorabuena por el entusiasmo que estás poniendo en el blog y por cada una de tus aportaciones. Una mención muy especial para los sonetos que, bajo mi humilde punto de vista, son excepcionales.

Joseba M. dijo...

Barkatu, mesie Arroyo, aurreko komentarioan zidala bat dagoen lekuan, zenidala agertu behar... badakizu... iratxo hauek...

Joseba M. dijo...

Gracias, breve,
espero que mi profa de francés, mme. Virginie, no lea jamás lo que soy capaz de hacer con la lengua de Racine y de Molière, acabaría de darse cuenta de que no era tan buena profesora como quizá pensaba.
Te agradezco el comentario y tan apreciada opinión.
Y de paso te voy a recetar un par de frascos de Bisolvon, toma una cucharada sopera compaginada con una pastillita de Paracetamol después de cada comida... ¡Mano de santa!
Besicos

Martine dijo...

Que instantes más agradables he pasado en tu compañia Joseba!
Mientras tomaba un té moruno, he leído con fruición tus textos, tus versos y escuchado la música que nos brindas..
Te agradezco sinceramente este rincón de sueños y ensueños, me he dejado llevar...y cuesta marchar, pero sabiendo que volveré.

Virginie, nombre poetico donde los haya, puede estar orgullosa del alumno que ha tenido, tu francés es perfecto..No le hagas caso a Breve...;-P

Mille baisers joseba et merci encore pour les moments que je viens de passer en ta compagnie, et une observation finale j'étais en retard non pas de trois, sinon de quatre posts... et comme je regrette de ne pas savoir lire en Basque, qui sait je vais peut-être m'y mettre...Avec ton aide, qui sait?
À très bientôt!!

Anónimo dijo...

Totalmente de acuerdo contigo, Selma. Mi comentario fue pura ignorancia de cazurro remendón que retiro. Un saludo.

Martine dijo...

Para Breve: iba de buen rollo, no has visto el guiño cómplice...
Besito para tí tambien para que no te enfades..

m.eugènia creus-piqué dijo...

Hola,he llegado a tí a través del blog de Selma,me ha gustado mucho tu carrera por los pasillos de no se donde,y tambien los versos.
Te iré visitando.
Ya que es un blog políglota te diré
Bis morgen!
en catalan.Fins demá !

Saludos.

Joseba M. dijo...

Bon dia, m.eugenia,
bien venida a este nevero con guindas, espero que sigas disfrutando. El otro día, también desde la jaima, llegué hasta tu blog, marcándolo en mis favoritos después de leer un par de prólogos, creo recordar.
Seguiremos visitándonos y poliglotizando, espero.
Muxu handi bat, Eugenia.

Por otro lado, espero que el leve malentendido entre selma y breve haya quedado olvidado, creo que se solaparon las bromas, sin más.
Petons per totes.

m.eugènia creus-piqué dijo...

Hola Joseba,tambien tú estás con mis favoritos,vaya ! ya tengo a mi perrita aquí que no me deja ni a sol ni a sombra,ya te escribiré mañana.

Agurrak
( no se si lo he escrito bien,pero la intención es buena )

TARENTOLA MAURITANICA

Paeres del corral que en verano «El Circo de la Luna» en sus farolas albergan un latir de tarentolas abatiendo cualquier insecto enano, dul...