miércoles, 7 de enero de 2009

Cerca había el mar


Lo importante viene a ser el hombre.
El hombre ha cumplido pensamientos
como espejos y como olvido.
Piensa y se reclina en las veredas.
«Cerca había el mar...»
Puede que yo sea el hombre,
que te hable con desesperación
de unos tiempos en que amaba
dando manotazos en labios
delgados como adioses guerreros.
Pero lo importante es el hombre.
Quizá también estuve
fotografiándome en Positano
desde donde el mar era otro vino.
«He vuelto a extraviar tu nombre
por el sueño...»
Soy lo importante hoy,
soy tu mejor verdad en este libro
y la única persona capaz de olvidarte
cada tarde de todas las estaciones.
Sí, es lo más importante:
mi tristeza nos mantiene vivos,
cumpliéndote
como espejos
y como olvido.

11 comentarios:

Anónimo dijo...

la tristeza es un espejo deformado y deformante, no te fíes de ella

Martine dijo...

Vuelta con fuerza y como no.... con nostalgia en tu Poema... Pero magnífico, él..

Mila muxu, Joseba.

Rose dijo...

¡Hola!
Gracias por tu visita a mi patio... Con estos fríos, lo has pillado poco florido....
Me ha encantado eso de que "Magdelena nunca estaba para el desayuno".
Saludos...

mammamia dijo...

Venturoso Año Nuevo Joseba,me ha encantado tu nueva imagen y que te quedes en mi casa,siempre tendrás mi sentir flamenco contigo.
venturosos besos.

Joseba M. dijo...

Tendremos cuidado con ella, pues, Koldo pero... dudo que vaya a prescindir de ella, es un poco de la esencia de aquella solitude de Moustaki... ¿quizá traicionarla de a veces?
Gracias, Selmatxu... vamos alcanzando una edad en la que, a veces, casi todo es nostalgia. Algo que tampoco tiene por qué ser malo, ¿verdad?...
Gracias por las visitas y los parabienes, Rose y mammma... los sentires son mutuos...
Abrazos para todos, amigos.

Anónimo dijo...

Ez naiz oso lorezalea poesian baina honelako olerki eder bat topatu dut gaur sarean eta ez dakit zergatik baina zurearekin lotu dut. Agian, honek ere tristurari buruz hitzegiten digu edota, akaso, tristuraz.

Ella te hiere
Como una rosa
Y no, como cabría
Esperar, con sus espinas
Una rosa te hiere
Siempre, con su flor


Zauritu egiten zaitu
Arrosa bailitzan,
Eta ez arantzez
Espero zitekeen lez,
Arrosak beti zauritzen zaitu
Bere loreaz


Luis Hernández (1978)

Anónimo dijo...

Qué bonito, M.

Miguel Baquero dijo...

Gracias por tu visita, compañero de barrio y de carrera, y de la cosa literaria. Un placer leer tu poema.

Joseba M. dijo...

Gracias a ti, Miguel, por la visita y por el magnífico blog, ayer entretuve una hora larga con tus relatos...
Arroyo jauna, mila esker hain poema ederra nirearekin lotzeagatik. Halako Borgesen lilura paradojikoa hartzen diot nonbait...
Muxutxuak, lagunok

Sophiste dijo...

Precioso primo , ahi te veo

una abrazo para todos

Araceli Esteves dijo...

La tristeza nos hace humanos.Gracias por tu visita.

TARENTOLA MAURITANICA

Paeres del corral que en verano «El Circo de la Luna» en sus farolas albergan un latir de tarentolas abatiendo cualquier insecto enano, dul...